Indywidualizm jest groźny dla mas. Bycie trybikiem wielkiego systemu nie jest złe. Złe jest to, jeśli nie znasz swego miejsca w Systemie. Oto morał "Filmu o pszczołach". Ten film mógł powstać na zlecenie którejkolwiek mega korporacji chcących poprawić swą nadszarganą reputację. W filmie następuje wyraźne odcięcie od "zły" korporacji (jak choć Enron) i wskazanie na te "dobre".

A jakie one są? Według twórców "Filmu o pszczołach" kapitalizm prowadzi do wypaczeń i potrzebna jest dalsza ewolucja. Tą ewolucją jest komunistyczny korporacjonizm. W świecie tym człowiek jest zaledwie trybikiem wielkiej maszynerii. Każdy ma swoje miejsce, swoją rolę do wypełnienia. W zamian korporacja jest niczym komuna, dba o twoje wygody, bezpieczeństwo i dobro. Jest niczym wielka rodzina. W świecie korporacji miejsce pracy i odpoczynku, relaksu i szkolenia znajduje się blisko siebie. I jeżeli sądzić po tym, do kogo "Film o pszczołach" jest skierowany, to ludzie stojący za tym obrazem liczą, iż ta zmiana nastąpi w przeciągu jednego pokolenia (zresztą w Stanach już się ona staje rzeczywistości: miejsce pracy ma też przedszkola, ośrodki sportowo-rekreacyjne itp.)

Cóż, chyba czytałem zbyt dużo literatury SF i ta wizja świata kompletnie do mnie nie przemawia.

Po filmach o robotach, pingwinach czy rybkach przyszła teraz w animacji moda na obrazy o gadających zwierzęta. Niestety DreamWorks w tej dziedzinie musi się jeszcze dużo nauczyć. "Film o pszczołach" przegrywa i to w przedbiegach z pixarowym "Ratatuj", który zdecydowanie bardziej polecam niż obraz o pszczółce Barry.